Mikobakteriozy są schorzeniami wywołanymi przez tzw. prątki niegruźlicze. Wśród nich kompleks Mycobacterium avium-intracellulare jest uważany za przyczynę ciężkiego, często śmiertelnego zakażenia oportunistycznego u chorych na AIDS (7). Znacznie rzadziej zapalenie płuc może być wywołane innym mikobak- teriami, takimi jak Mycobacterium kansasii czy Mycobacterium xenopi. Powikłanie to występuje w późnej fazie choroby (liczba limfocytów CD4 < 5-0 w 1 fil), a liczba zakażonych wynosi 21 % w pierwszym i wzrasta aż do 5-0 % chorych w 3 roku choroby (23). Objawy kliniczne zakażenia nie są charakterystyczne i najczęściej obejmują: podwyższoną temperaturę ciała, poty nocne, bóle brzucha, biegunkę. Przedmiotowo stwierdza się powiększoną wątrobę i śledzionę (17). W badaniu radiologicznym klatki piersiowej stwierdza się nacieki, guzy lub jamy. Interpre-tację kliniczną utrudnia późne stadium choroby i zwykle współistnienie innych patogenów, wywołujących zapalenie płuc (22). Badania prospektywne wykazały jednak, że wczesne rozpoznanie i leczenie mikobakteriozy wydłuża czas przeży-cia chorych (6). Podobnie jak w gruźlicy, do rozpoznania choroby konieczne jest szybkie wyizolowanie prątków. Tu także znalazła zastosowanie metoda reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) (16). Odróżnienie M. tuberculosis od M. avium jest bardzo istotne ze względu na odrębne leczenie tych zakażeń. W terapii stosuje się następujące antybiotyki: klarytromycynę (5-0-0 mg/dobę, doustnie), azytromy- cynę (5-0-0 mg/dobę, doustnie), etambutol (15 mg/kg/dobę, doustnie), ryfabuty- nę (3-0-0 mg/dobę, doustnie), ryfampicynę (6-0-0 mg /dobę, doustnie), cyprofloksa- cynę (75-0 mg/dobę, doustnie), ofloksacynę (6-0-0 mg/dobę, doustnie), amikacynę (1-0 mg/kg/dobę, dożylnie).
