Postacie kliniczne legionełlozy uwzględniają gorączkę Pontiac, postać płucną, czyli chorobę legionistów i postać pozapłucną choroby.
Gorączka Pontiac (Pontiac fever) opisana w 1968 roku, dotyczyła pra-cowników w budynku departamentu zdrowia w Ponatiac (stan Michigan) (5). Niektórzy tę postać choroby wywołanej przez Legionella pneumophila i L. micdadei, określają jako alergiczną (5, 7). Objawy typowe dla tej postaci to ogólne osłabienie, bóle mięśniowo-stawowe przypominające grypę, wraz z podwyższeniem ciepłoty ciała i dreszczami. Najczęściej towarzyszy temu suchy kaszel, będący wynikiem zmian zapalnych w błonie śluzowej gardła i tchawicy, a także nudności, bóle brzucha, wolne stolce. Dolegliwości same ustępują po 3-5 dniach bez trwałych następstw. Leczenie w zasadzie jest objawowe, a ewentualna antybiotykote- rapia nie ma większego wpływu na przebieg choroby.
Postać płucna, czyli choroba legionistów (Legionnaires’ disease) przebiega jako zapalenie płuc. Choroba rozpoczyna się łagodnie i stopniowo ulega nasileniu. W ciągu 2-1-0 dni dochodzi do znacznego nasilenia dolegliwości, ze znacznym wzrostem ciepłoty ciała, do 39-4-0 °C, dreszczami i suchym, a później wilgotnym, kaszlem, z odkrztuszaniem krwistej wydzieliny oraz bólami opłuc- nowymi. Dołączają do tego także objawy brzuszne pod postacią nudności, wy-miotów i wolnych stolców. Przebieg choroby bywa zróżnicowany, ale dominują w nim objawy ze strony układu oddechowego widoczne w obrazie radiologicz-nym jako zapalenie płuc. Ciężkość choroby zależy od stopnia uogólnienia zaka-żenia. Obraz posocznicy może prowadzić do wstrząsu bakteriemicznego z jego wszystkimi konsekwencjami (6,12).