Materiał z tkanki płucnej lub płyn z jamy opłucnej poddawany barwieniu metodą Grama może sugerować obecność Legionella, jako małe, pleomorficz- ne Gram-ujemne pałeczki.
° Hodowla materiału z wydzieliny oskrzelowej lub z płukania oskrzelo- wo-pęcherzykowego prowadzona na speq’alnych podłożach (BCYE – buffered charcoal yeast extract) umożliwia po 3-5 dniach uzyskanie widocznego wzrostu kolonii bakteryjnych (12).
Testy serologiczne z uzyskiwanego materiału narządowego (biopsje, wydzieliny) umożliwiają identyfikację przeciwciał i antygenu bakteryjnego.
– test immunoenzymatyczny (ELISA – enzyme-like immunoabsorbent assay) jest uznawany za najbardziej czuły, wykrywający przeciwciała wzrost miana ponad 1:128 ma znaczenie diagnostyczne obserwowane u 95 % chorych,
– test aglutynacji, który umożliwia identyfikację serologiczną poszczegól-nych gatunków Legionella, także wykazuje znaczną czułość,
– test IFA (indirect fluorescent antibody) pozwala na określenie stężenia swoistych przeciwciał w stosunku do Legionella (wzrost miana przemawia za ostrą fazą zakażenia),
– metody oparte na reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR – polymerase chain reaction) wykrywają swoiste DNA bakterii w każdym uzyskanym materiale to rozpoznanie jest najpewniejsze, bo charakteryzuje się wysoką czułością i swoistością,
– wykrywanie rozpuszczalnego antygenu Legionella w moczu chorych (Bi- nax) należy do szybkich testów diagnostycznych o niewielkiej skali trud-ności wykazuje on dużą swoistość i czułość należy podkreślić, że anty-gen bakteryjny jest wykrywalny w moczu już w 3 dniu od początku za-każenia, nawet gdy podjęto celowane leczenie (12).
Leczenie legionellozy uwzględnia postępowanie przyczynowe oraz leczenie ob-jawowe, zależnie od stopnia nasilenia objawów chorobowych i wielkości powi-kłań. Przy kwalifikowaniu chorych do leczenia zawsze należy rozważyć koniecz-ność leczenia na oddziale intensywnej opieki medycznej, z możliwością wspomagania oddechu.
Obecnie w leczeniu przyczynowym preferuje się stosowanie makrolidów. Dawkowanie poszczególnych preparatów przedstawiono w tabeli 2. Zasadą, któ-ra obowiązuje w leczeniu tego zakażenia, jest stosowanie leczenia parenteralnego do czasu uzyskania remisji klinicznej. Następnie należy rozważyć terapię sekwencyjną i kontynuować ją co najmniej przez 1-0-14 dni (1, 7,12).
